Συνέντευξη – Στέλλα Ραμοπούλου
Σήμερα στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, θα γνωρίσουμε την κ. Στέλλα Ραμοπούλου, συγγραφέα του βιβλίου «Ώριμο Αβο-κάν’το» που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.
Ρωτάει η Βίκυ Ζηλιασκοπούλου
Καλησπέρα κ. Ραμοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μας διαθέτετε.
Στ. Ρ: Καλησπέρα σας. Χαίρομαι πολύ που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία να γνωριστούμε και σας ευχαριστώ θερμά.
Το «Ώριμο Αβο-κάν’το» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Ήταν εύκολο να καταφέρετε να το εκδώσετε; Πώς νιώσατε όταν το κρατήσατε τυπωμένο πρώτη φορά στα χέρια σας;
Στ. Ρ: Η ολοκλήρωση και η έκδοση του βιβλίου δεν είχε για μένα κάποια «τεχνική» δυσκολία, αλλά περισσότερο απαίτησε μία εσωτερική «αναμονή» και περίσκεψη μέχρι να αισθανθώ έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα. Όταν το κράτησα τυπωμένο για πρώτη φορά στα χέρια μου ήμουν λαχανιασμένη, επειδή από τη χαρά και την αδημονία μου είχα ανέβει τρέχοντας τα σκαλιά του εκδοτικού οίκου. Ένιωσα ενθουσιασμό, ικανοποίηση και αισιοδοξία, γιατί είχα υλοποιήσει ένα παιδικό μου όνειρο.
Σας πήρε καιρό να συνειδητοποιήσετε ότι θέλετε και μπορείτε να αναπτύξετε την ιδέα σας με τη μορφή μυθιστορήματος; Ή απλά καθίσατε και αρχίσατε να γράφετε όσα υπήρχαν στο μυαλό σας και προέκυψε το βιβλίο;
Στ. Ρ: Από πολύ μικρή έγραφα σκέψεις και ιστορίες. Μία αρκετά διαφορετική μορφή αυτού του βιβλίου την είχα ήδη δημιουργήσει πριν 22 χρόνια, ωστόσο, στη συνέχεια έγραφα κατά κανόνα μικρότερα και αυτοτελή κείμενα. Πριν δύο χρόνια πήρα την απόφαση να δώσω στο αρχικό εκείνο κείμενο τη μορφή ολοκληρωμένου μυθιστορήματος και έτσι το έγραψα ουσιαστικά από την αρχή, κρατώντας κάποια στοιχεία. Κατά κάποιο τρόπο «ένωσα τις τελείες» μεταξύ των διάφορων συγγραφικών ιδεών που είχα πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα να εμφανιστεί το «Ώριμο Αβο-κάν’το».
Έκλεισα το μυθιστόρημα με κυρίαρχο το συναίσθημα της αισιοδοξίας. Αν και τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν στον κάθε αναγνώστη είναι θέμα προσωπικότητας και συγκυριών, ήταν ο σκοπός σας να δώσετε μια αισιόδοξη νότα;
Στ. Ρ: Χαίρομαι πολύ που η ανάγνωση του μυθιστορήματος αφήνει μία αισιόδοξη νότα. Η αισιοδοξία ήταν αυτό που αναζητούσα εγώ η ίδια την περίοδο που δημιουργήθηκε το βιβλίο και φαίνεται ότι λειτούργησε με αυτόν τον τρόπο. Ήταν περισσότερο μία εσωτερική ευχή και επιθυμία για θετικές αλλαγές που αποτυπώθηκε. Είχα ανάγκη να ανακτήσω μέσα μου την πεποίθηση ότι η αξία των ανθρώπων μπορεί να παραγνωριστεί αλλά στο τέλος εκτιμάται, ότι η καλοσύνη «επιβραβεύεται» και ότι αποδίδεται «δικαιοσύνη». Κάπως όπως στα παραμύθια, που κερδίζει το καλό.
Κάποια στιγμή βάζετε τον Δημήτρη, έναν εκ των πρωταγωνιστών του βιβλίου, να γράφει ένα κείμενο. Μέσα σε αυτό περιγράφει με πολύ ωραίο τρόπο τα συναισθήματα που βίωσε μετά τον τελευταίο του χωρισμό μέχρι να καταφέρει να ξεπεράσει τη σχέση. Έχετε γνώσεις ψυχολογίας ή το γράψατε με βάση τις εμπειρίες τις δικές σας και φίλων;
Στ. Ρ: Στο συγκεκριμένο μέρος του κεφαλαίου πράγματι υπάρχουν συμπυκνωμένες σκέψεις και πολλά συναισθήματα. Πρόκειται για συμπεράσματα τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν προκύψει από αρκετές βιωματικές εμπειρίες και παρατήρηση. Έχω επίσης αποκομίσει ορισμένες σχετικές γνώσεις χάρη στην ενασχόλησή μου με το αυτοσχεδιαστικό θέατρο playback και την επαφή μου με ανθρώπους και χώρους που σχετίζονται ευρύτερα με την επιστήμη της ψυχολογίας και τις τέχνες.
Επιμέλεια κειμένου: Ζωή Τσούρα
ΠΗΓΗ: ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΩΡΙΜΟ ΑΒΟΚΑΝΤΟ