‘Ενα καταιγιστικό αστυνομικό θρίλερ βιβλίο, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ακόμα και από μία καλοσκηνοθετημένη ταινία!
Γράφει ο συγγραφέας Νίκος Αδάμ (βιβλίο: Ο Μαύρος Λύκος)
Δεν χωράει αμφιβολία πως στις μέρες μας πολλοί συγγραφείς, Έλληνες και ξένοι, έχουν επηρεαστεί από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Φυσικά, τα συστατικά ενός αστυνομικού θρίλερ παραμένουν τα ίδια: ένα έγκλημα, ένας ερευνητής, ένας δράστης, η έρευνα που θα οδηγήσει σε αυτόν και -ορισμένες φορές- ίσως και στην λύτρωση. Μπορούν όμως αυτά, ακόμα και αν πρόκειται για μία πολύ δυνατή πλοκή, να υπερτερήσουν μίας υψηλού budget ταινίας η μίας τηλεοπτικής σειράς; Και όμως, η απάντηση είναι ναι.
Η λεγόμενη «κινηματογραφική» γραφή, με τις γρήγορες εναλλαγές των σκηνών, τον καταιγιστικό ρυθμό και την αμείωτη ένταση είναι ικανή να συνεπάρει τον αναγνώστη από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Να τον βυθίσει μέσα στην πλοκή του έργου, όχι σαν απλό θεατή όπως συμβαίνει με ένα οπτικοακουστικό έργο, αλλά δίνοντάς του την αίσθηση του αόρατου παρατηρητή ή ακόμη και του αυτόπτη μάρτυρα των ίδιων των γεγονότων.
Για τους λάτρεις του σασπένς και της δράσης, για όσους αδημονούν να μάθουν τί θα γίνει στο επόμενο κεφάλαιο/«σκηνή», ένα τέτοιο βιβλίο που εξιτάρει την φαντασία μπορεί να «κερδίσει» ακόμα και τα πιo εντυπωσιακά ειδικά εφέ. Κάτι τέτοιο προσπάθησα να κάνω όταν έγραφα τον «Μαύρο Λύκο». Δεν ξέρω αν το κατάφερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ήταν μία διαδικασία που απόλαυσα από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα που έγραψα.
To βιβλίο και η εκρηκτική πλοκή του
Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό για μου για χρόνια, από τότε που ήμουν ακόμα φοιτητής. Τόσα που πλέον δεν είμαι σίγουρος για το τί μου έδωσε την αρχική έμπνευση για να γράψω αυτή την ιστορία. Ήταν η αγάπη μου για τους λύκους, που θεωρώ το αγαπημένο μου ζώο; Ή μήπως εκείνο το παιδικό νανούρισμα που είχα ακούσει εντελώς τυχαία, στο οποίο μία μάνα παρακαλάει τον πεινασμένο λύκο απέναντί να μην πάρει το παιδί της; Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βιβλίο ολοκληρώθηκε αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο «Μαύρος Λύκος» είναι μία ιστορία απώλειας και θλίψης. Ταξιδεύει μέσα στα χρόνια, ανάμεσα σε ξεκληρισμένες οικογένειες και χαμένα παιδιά. Χαμένες ψυχές που αναζητούν την τιμωρία των ενόχων.
Ο πρωταγωνιστής και μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Ο Μάνος Σαρρής δεν είναι ούτε αστυνομικός ούτε ερευνητής. Στον αναγνώστη ίσως να δημιουργηθεί η εξής απορία: είναι όλο αυτό ένα παιχνίδι της μοίρας ή της τύχης; ‘Ομως, όποιος δεν πιστεύει στην μοίρα, πιστεύει στην τύχη. Και όποιος πιστεύει στην τύχη, τότε δεν κρατά την μοίρα του στα χέρια του. Ο Μάνος Σαρρής είναι η προσωποποίηση του θρήνου. Συγκλονισµένος από τον αιφνίδιο θάνατο της οικογένειάς του και θολωµένος από τα βαρβιτουρικά χάπια και το αλκοόλ που του προσφέρουν ελάχιστες ώρες ύπνου γεµάτου εφιάλτες, το να καταπιαστεί με εκείνες τις υποθέσεις είναι το εισιτήριό του για να ταξιδέψει μακριά από την πραγματικότητα. Στο τέλος, είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμα και την ζωή του για να βρει την αλήθεια, λες και μέσα από αυτήν να αποζητά την προσωπική του λύτρωση.
Θέλει να ζήσει μία φυσιολογική ζωή, μακριά από το έγκλημα. Όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε…
Λατρεύεις το αστυνομικό βιβλίο; Βρες αυτό που ψάχνεις στη σειρά Πηγή Crime
