Φωνές στο Σκοτάδι

Μία αποκαλυπτική νύχτα χωρίς φεγγάρι, πίσω στο μακρινό 1990, αποφάσισα να έρθω κι εγώ στον κόσμο μας, για να διαπιστώσω αν αξίζει πράγματι όλος αυτός ο ντόρος που γίνεται γι’ αυτόν στα μεταφυσικά πηγαδάκια των Αιώνιων Ιδεών του Πλάτωνα. Δεν έχω κατασταλάξει ακόμη, αλλά δεν είχα περιθώρια επιλογής, καθώς η αμφιβολία μου ως σπερματοζωάριο να βγω στο Φως ή μήπως να το ξανασκεφτώ ήταν εξουθενωτικά θανάσιμη.
Η επίγεια περιπλάνησή μου με ταξίδεψε σε διάφορες συνοικίες του Πειραιά, με τελευταία αυτή του εξωτικού Κερατσινίου, «μυστικιστικού» χώρου αντίρροπων Δυνάμεων, που για ευχή ή κατάρα αποτελούν το δικό μου Σύμπαν. Προσπαθώ να είμαι επιλεκτικός αλλά συνήθως, όταν κάνω σχέδια, ο θεός της Παράνοιας γελάει μαζί μου.
Φανατικός υπέρμαχος της άποψης ότι ζούμε ήδη στην κόλαση. Παγιδευμένοι στα καζάνια της ανθρώπινης μωρίας, πασπαλισμένοι με μπόλικη ματαιόδοξη μισαλλοδοξία, δημιουργούμε μόνοι μας τα τέρατα που μας αξίζουν.
Όμως εξαιτίας της ευαίσθητης επιδερμίδας μου, δεν αντέχω στις υψηλές θερμοκρασίες και επιχειρώ κάθε λίγο και λιγάκι να δραπετεύω, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσω τα (κρυφά;) νοήματα της ζωής.
Η Γνώση είναι ισχύς και ενίοτε η μέθοδος με την οποία οι άνθρωποι έρχονται κοντά. Έχοντας δημοσιογραφικές ανησυχίες, η περιέργειά μου για την κατανόηση της καρδιάς και των σκοτεινών μυστικών που αυτή κρύβει ως άλλη σπαγκοραμμένη γεροντοκόρη, με έχει προκαλέσει να μελετήσω πολιτικές επιστήμες και εγκληματολογία.
Οι αδυναμίες μου είναι η λογοτεχνία και η συγγραφή άρθρων και ιστοριών. Ουδείς αναμάρτητος άλλωστε.
Οι λέξεις είναι μαγεία, μα δίχως καθοδήγηση και σκοπό χάνουν το νόημά τους. Αν ανακαλύψουμε ξανά το χαμένο νόημα, ίσως σημάνει η ώρα που ο ταλαιπωρημένος Βελζεβούλης κατεβάσει ρολά, πηγαίνοντας διακοπές στο διάολο κι εμείς δημιουργήσουμε την πραγματικότητα που αρμόζει στις αρχές του ανθρωπισμού.