Στα Μπαράκια των Ξυπόλυτων Αγγέλων

Άγγελοι, άγγελοι πολλοί, γέμισε ο κόσμος πάλι αγγέλους. Άγγελοι που γελάνε όλο νόημα, άγγελοι που κλαίνε από τύψεις. Άγγελοι φοβισμένοι, ανήμποροι να πιστέψουν στα φτερά τους. Άγγελοι δίχως πρόσωπο, μα μόνο μ’ ένα ζευγάρι μάτια. Άγγελοι όπως πάντοτε ξυπόλυτοι και με τα χρυσοκέντητα άμφιά τους ξεσχισμένα. Άγγελοι παραστάτες, άγγελοι εκδικητές, θανάτου άγγελοι και άγγελοι-σωτήρες.

Στα Μπαράκια των ξυπόλυτων αγγέλων οι πρωταγωνιστές είναι άγγελοι, λίγο πιο ανθρώπινοι από το αναμενόμενο. Άγγελοι που παλεύουν με τη μοναξιά, την αποξένωση, την αλλοτρίωση, τις υπαρξιακές κρίσεις, υπενθυμίζοντας τη μαγεία της αγάπης και του Μαζί. Άγγελοι που υψώνονται πάνω από τα άπιαστα –μέχρι αποδείξεως του εναντίου– όνειρά τους, απλώνουν τα σπασμένα τους φτερά –ενθύμια πρόσκρουσης– και χαράζουν νέες πορείες στους αιθέρες, με πυξίδα την ελπίδα, τη δύναμη, τη δίψα για ζωή. Στα Μπαράκια των ξυπόλυτων αγγέλων η κάθε πτώση αποτελεί μονάχα αφορμή για μια καινούρια πτήση…

Κι ανάμεσά τους, ένας άγγελος-τιμωρός. Με τσακισμένα μάτια να διαφεντεύει τα πέλαγα, που γι’ άλλη μια φορά αρνήθηκαν να υποταχτούνε.