Μια έπαυλη στην Πεντέλη κατάµεστη από αφύσικες ποσότητες σκόνης, θολές αναµνήσεις του Μεσοπολέµου και της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών. Μια εντελώς αδιάκριτη µπέιµπι σίτερ. Ένα χαρισµατικό κοριτσάκι που ζωγραφίζει λευκούς, συµµετρικούς ήλιους από το υπερπέραν. Μια µητέρα αριστοκρατικής καταγωγής από τη Γαλλία, που σκαλίζει επικίνδυνα το παρελθόν και προσπαθεί να αλλάξει το µέλλον. Η αλλόκοτη αλληλογραφία ενός Έλληνα φυµατιολόγου κι ενός Ρώσου µουσικοσυνθέτη. Καθηµερινά µικρά αντικείµενα που εξαφανίζονται ανεξήγητα, όπως και παράξενα, παραµορφωµένα αντικείµενα που εµφανίζονται από το πουθενά. Μια µυστηριώδης και ακατάληπτη συσκευή που βρίσκεται επιµελώς κρυµµένη στο σκοτάδι…
«Με το καινούργιο του έργο, τη νουβέλα µυστηρίου “Το Μυστικό Άστρο”, ο Δηµήτρης Δελαρούδης µας µεταφέρει σε µια έπαυλη όπου τα παράξενα γεγονότα που θα βιώσει η ηρωίδα θα ξετυλίξουν µια ιστορία-σύνδεση Λάβκραφτ, Τζον Ντη και αρχείων της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών. Με µια δοµή που έλκει και εξιτάρει, ο Δηµήτρης παίζει τα πλήκτρα της περιέργειάς µας µε µαεστρία. Το αποτέλεσµα, δυναµικό. Κι έτσι, για να τραβήξω την προσοχή σας, θα γράψω ότι θα γεµίσετε σκόνη καθώς θα περπατάτε στα σκοτάδια, ακούγοντας αλλόκοτους, ανατριχιαστικούς ήχους».
Αντώνης Αντωνιάδης
«Η πένα του Δελαρούδη ζευγαρώνει ξανά µε το µυστηριακό, για να δηµιουργηθεί ένα µουσικό κράµα µαγείας και επιστήµης. Οι λέξεις γίνονται νότες και ενώνονται µε έναν αρχαίο απόηχο απαγορευµένης γνώσης, µε τις αρµονίες να πραγµατώνουν το αλλόκοσµο και το άυλο. Από τις καλύτερες νουβέλες που διάβασα την τελευταία πενταετία».
Μανώλης Σιµιτσάκης
«Ήµουν βέβαιος πως “Το Μυστικό Άστρο” του Δηµήτρη Δελαρούδη θα µε καθήλωνε µε την υποβλητική του ατµόσφαιρα, όµως δεν περίµενα ότι το τέλος της νουβέλας θα µε συγκινούσε τόσο βαθιά».
Μίλησα Έσχι
Ισμαήλ Σέιχ –
Ο Δημήτρης Δελαρούδης καταφέρνει, με το δεύτερο κιόλας βιβλίο του, να εδραιώσει τη θέση του ως ένας από τους πιο αξιόλογους λογοτέχνες της γενιάς του. Η γραφή του διαθέτει βάθος και χάρη, ενώ το θέμα με τ’ οποίο καταπιάνεται στη συγκεκριμένη νουβέλα με ωθεί να χαρακτηρίσω το έργο ως “σκεπτόμενη φαντασία”. Ένα αληθινό κόσμημα που αναδεικνύει την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, καθώς και τη μαεστρία του συγγραφέα. Συγχαρητήρια!