Το Παρελθόν ενός Συγγραφέα

Κάθε άνθρωπος έχει μια ιστορία να πει, την ιστορία της ζωής του. Είναι το μοναδικό πράγμα που στην πραγματικότητα κληροδοτεί στις επόμενες γενιές, και όποιος τον θυμάται, τον θυμάται ακριβώς γι’ αυτό, για την ιστορία που άφησε πίσω του. Δυστυχώς δεν ζούμε για πάντα, αλλά αν υπάρχει ένας τρόπος για να καταφέρουμε να ζήσουμε λίγο παραπάνω από τη μικρή ζωή μας, είναι να διηγηθούμε την ιστορία μας στους επόμενους, κι οι επόμενοι στους επόμενους και ούτω καθεξής.

Δεν είμαστε άνθρωποι. Δεν έχουμε σάρκα, οστά, αίμα. Το μόνο που έχουμε είναι λέξεις, λέξεις που μας καθορίζουν, μας οδηγούν και μας κατευθύνουν, λέξεις που μαζεμένες γίνονται η ιστορία μας. Η αγάπη είναι λέξη, ο σεβασμός επίσης, η ελευθερία και η δικαιοσύνη το ίδιο. Οι ίδιες μας οι μνήμες είναι λέξεις. Σπάνια θυμόμαστε ένα συναίσθημα, όπως όταν το είχαμε νιώσει. Αυτό που θυμόμαστε είναι οι λέξεις. Οι λέξεις μένουν. Η ιστορία που ζήσατε είναι λέξεις. Η ιστορία που αφηγηθήκατε είναι λέξεις.

Επομένως, αν είστε ευχαριστημένοι με την ιστορία που αφηγηθήκατε και έχετε τη συνείδησή σας ήσυχη, θα φύγω αυτή τη στιγμή και δεν θα ξαναγυρίσω. Αλλά αν θέλατε να πείτε κάτι και δεν το είπατε, τότε δυστυχώς θα είναι πολύ αργά και η δεύτερη ευκαιρία θα έχει πάει κι αυτή χαμένη. Φερθείτε με δικαιοσύνη στις μνήμες και την ιστορία σας. Αφήστε την αλήθεια να φανεί. Θα πρέπει να με ευχαριστήσετε. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν ούτε καν την πρώτη ευκαιρία».