Εργατικές Κατοικίες ή ήτανε ο κακομοίρης ένα καμένο χαρτί

∆ε θέλησε ν’ αφήσει τίποτα να µαρτυρά την έστω και προσωρινή ευτυχία του παρελθόντος γιατί ήξερε καλά πως δεν υπάρχει νοσταλγία που να µην προδίδει τον σηµερινό µας ξεπεσµό.

Καθόταν στο στενό της µπαλκονάκι και κάπνιζε. Όπως κάθε πρωί. Την έβλεπες από το πεζοδρόµιο να κάθεται στο στενό µπαλκόνι του ηµιώροφου, να τελειώνει το ένα τσιγάρο και να ανάβει το επόµενο χωρίς να θυµάται αν είναι το τρίτο, το τέταρτο, το πέµπτο. Κάθε πρωί τα ίδια. Τα ίδια Παντελάκη µου, τα ίδια Παντελή µου. Κάθε πρωί, καφές και τσιγάρο, το ίδιο, η ίδια φιγούρα. Μόνο που εκείνο το πρωινό φαινόταν λίγο πιο ανάλαφρη, ήταν ένα τσικ πιο ζωηρή απ’ ό,τι συνήθως. Κάπνιζε στο µπαλκονάκι της µα η σκέψη της ήταν ακόµη στο προηγούµενο βράδυ.