Γράφει η Αργυρώ Χαρίτου
Τι μυστικά μπορεί να κρύβει ένα άστρο; Είναι μήπως αόρατο και εμφανίζεται όποτε θέλει; Γενικότερα τα άστρα πάντα ήταν σημείο αναφοράς σε πολλά βιβλία, πολιτισμούς, ιστορίες, όμως γιατί; Τι μας μαγνητίζει σε αυτά; Ίσως το ό,τι δεν μπορούμε να τα αγγίξουμε. Ίσως το ό,τι είναι ήλιοι ενός άλλου συστήματος. Ίσως τίποτα απ’ όλα αυτά.
Ο συγγραφέας Δημήτρης Δελαρούδης στην πρώτη του νουβέλα μάς προσφέρει μια ολοκληρωμένη φανταστική ιστορία. Μας έχει αποδείξει περίτρανα ότι μέσα από τα διηγήματά του καταφέρνει να μας ταξιδέψει. Το ίδιο πετυχαίνει και στην πρώτη του απόπειρα μεγαλύτερης πρόζας. “Το Μυστικό Άστρο” οφείλω να ομολογήσω πως μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Θυμό, γέλιο, φόβο, αγωνία, στεναχώρια…
Το πρώτο πράγμα που γίνεται ξεκάθαρο είναι πως μας μιλάει για την εκμετάλλευση καταστάσεων και ανθρώπων, για την ασίγαστη επιθυμία του ανθρώπου να προσπαθεί να ελέγξει τα πάντα ακόμα και αν δεν γνωρίζει το εύρος των δυνάμεών του, αλλά και για την αστείρευτη μητρική αγάπη.
Το βιβλίο ξεκινά με το ημερολόγιο της Χριστίνας Αναγνώστου, η οποία μας εξιστορεί τα όσα πέρασε στη βίλα στην Πεντέλη όπου δούλευε ως νταντά, ένας μικρός φόρος τιμής στο “Στρίψιμο της Βίδας” του Henry James. Αν και δεν είχε την εμπειρία, τα άπταιστα Γαλλικά της και το γλυκό της πρόσωπο με το υπέροχο χαμόγελο, κέρδισαν την καρδιά της Γαλλίδας μητέρας που της ανέθεσε να προσέχει το μονάκριβο μωρό της.
Με την άφιξή της στην έπαυλη, η Χριστίνα ήρθε αντιμέτωπη με τα δυο άγρια σκυλιά της οικογένειας, τα οποία αν μπορούσαν θα έτρωγαν την ίδια αλλά και τις λαμαρίνες από το αμάξι της. Μέχρι το τέλος του βιβλίου εκείνα τα δυο σκυλιά την τρόμαζαν. Μπαίνοντας στο σπίτι παρατήρησε πως, πέρα από τον πλούτο, υπήρχε και πάρα πολλή σκόνη. Ήταν τόση πολλή σαν να μην είχαν ξεσκονίσει όχι μόνο μέρες, αλλά εβδομάδες, κάτι που της φαινόταν παράλογο, όμως δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Το μωρό ήταν ενός έτους και μόλις είδε τη Χριστίνα τη συμπάθησε αμέσως, κάτι που χαροποίησε τη Γαλλίδα -λέαινα- μητέρα.
Από την αρχή της ιστορίας, η Χριστίνα μάς αναφέρει ότι η ίδια είναι πάρα πολύ περίεργη σαν χαρακτήρας. Την ενδιαφέρουν τα πάντα, πρέπει να γνωρίζει για τα πάντα, πρέπει να της λένε τα πάντα, πρέπει να εξερευνά τα πάντα. Στο σπίτι, αν και της είχαν απαγορεύσει να κυκλοφορεί σε κάποια μέρη του, η περιέργειά της την ωθούσε να τα επισκεφτεί. Είχε προσέξει ότι και σ’ εκείνα τα δωμάτια υπήρχε σκόνη πάνω στα έπιπλα. Καθώς η μικρή ήταν ένα πολύ ήσυχο μωρό, και καθώς οι γονείς έλειπαν συνέχεια, εκείνη ανενόχλητη έψαχνε όπου μπορούσε για το οτιδήποτε της κέντριζε το ενδιαφέρον.
Από την αρχή του βιβλίου την θεώρησα ως η χειρότερη νταντά όλων των εποχών, επειδή με τσάντιζε που άφηνε μόνο το μωρό. Όμως αυτή είναι και η επιτυχία του βιβλίου. Το έζησα από την αρχή μέχρι το τέλος. Αντιδρούσα με τις πράξεις της, φοβόμουν μην την πιάσουν, θύμωνα που ήταν τόσο περίεργη, γελούσα με τις σκέψεις της. Δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου, παρότι με τσάντιζε. Αν κι εκείνη παραδεχόταν ότι δεν έπρεπε να αφήνει το μωρό μόνο του, η περιέργειά της ήταν τόσο δυνατή που υπερνικούσε. Όμως χάρη σ’ αυτήν την περιέργεια μπόρεσε και έμαθε πράγματα για τους προηγούμενους κατοίκους της έπαυλης, διάβασε γράμματα ενός άλλου αιώνα και έμαθε ένα πολύ περίεργο μυστικό…
Υπάρχαν πολλά σημεία στο βιβλίο που με ανατρίχιασαν και συνειδητοποίησα ότι ο τρόπος γραφής του συγγραφέα μοιάζει πολύ με το τρόπο σκηνοθεσίας του Χίτσκοκ. Χρησιμοποιεί το συναίσθημα γύρω από την περιγραφή, και την ένταση γύρω από τα πρόσωπα. Ο φόβος και η αγωνία δίνονται με μαεστρία μέσω των πρωταγωνιστών, μεταφέροντας κάθε συναίσθημα στον αναγνώστη. Πολλοί συγγραφείς στηρίζονται στο αίμα, στις αποτρόπαιες εικόνες, στις φριχτές σκηνές για να προκαλέσουν. Όχι ο Δελαρούδης, όμως. Εκείνος παίζει με τα συναισθήματα του αναγνώστη ανεβάζοντας την ένταση σταδιακά.
Η συμπυκνωμένη γραφή βοηθάει πάρα πολύ στη ροή και στο να ξεδιπλωθεί η ιστορία. Καταφέρνει με μαεστρία να μην γίνει τελείως μισητή η πρωταγωνίστρια στις αποφάσεις που παίρνει λόγω της περιέργειάς της.
Ο χαρακτήρας της Χριστίνας είναι καλοδουλεμένος και κρατάει όλο το βιβλίο, με όλους τους υπόλοιπους ήρωες να πλαισιώνουν και να αναδεικνύουν την πλοκή. Έναν ήρωα του βιβλίου, όμως, τον βρήκα περιττό, μιας και τον ένιωσα σαν καρικατούρα, σαν να υπήρχε μόνο και μόνο για διευκόλυνση του συγγραφέα ώστε να βοηθά τη Χριστίνα και να μας εξηγεί κάποιες καταστάσεις.
Η ιδέα είναι αρκετά πρωτότυπη και η πλοκή κρατάει σε αγωνία τον αναγνώστη. Θα ήθελα όμως μερικές ακόμα σελίδες στο τέλος, σαν επίλογο για όλους τους ήρωες. Η ιστορία έμεινε στον νου μου καιρό μετά το κλείσιμο του βιβλίου. Έψαχνα να βρω για μέρες τι ήταν αυτό που κρατούσε τη σκέψη μου σ’ εκείνην την ιστορία. Τελικά, ήταν τα μηνύματα και οι απορίες που γεννιούνται, όχι για το βιβλίο, αλλά για τον άνθρωπο γενικότερα και τις αόρατες δυνάμεις που μπορεί να υπάρχουν εκεί έξω, τα μυστικά που δεν έχουμε ανακαλύψει ή που δεν πρέπει να ανακαλύψουμε. Για τα αστέρια που φωτίζουν τον κόσμο μας και μας παρατηρούν.
Συνειδητοποίησα ότι πολλές φορές οι άνθρωποι προσπαθούμε να χαλιναγωγήσουμε πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ότι το να βοηθήσεις κάποιον ίσως να οδηγήσει στο να κάνεις κακό σε κάποιον άλλον. Πού ξεκινάει η ανιδιοτέλεια και πού τελειώνει ο εγωισμός όταν βοηθάς κάποιον επειδή πιστεύεις ότι είναι το σωστό; Αφήστε τα μυστικά και τη σκόνη από το Μυστικό άστρο να σας παρασύρουν σ’ έναν ταξίδι στο χρόνο και στο σύμπαν.
ΠΗΓΗ nyctophilia.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΣΤΡΟ