Εθισμός στο κινητό: 6 σημάδια που αγνοείς

Εθισμός στο κινητό: 6 σημάδια που αγνοείς

Ξυπνάς, ανοίγεις τα μάτια και, σχεδόν ασυναίσθητα, το χέρι σου αναζητά εκείνο το γνώριμο, ψυχρό αντικείμενο στο κομοδίνο. Όχι για να δεις την ώρα. Ούτε για να καλημερίσεις κάποιον. Αλλά γιατί, εδώ και καιρό, η σιγή του πρωινού δεν σου είναι αρκετή. Η πρώτη σου επαφή με τον κόσμο είναι πλέον το κινητό σου.

Μια φωτεινή οθόνη που έχει τη δύναμη να σε ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Ένα μικρό portal που υπόσχεται να σε συνδέσει με ότι εσύ επιθυμείς, την ώρα που το επιθυμείς. Μια ακατάπαυστη ροή ντοπαμίνης για να σε βοηθήσει να πλοηγηθείς στον κόσμο.

Σε ένα σύμπαν όπου η τεχνολογία υπόσχεται «σύνδεση», ζούμε μια πρωτοφανή αποσύνδεση από τον εαυτό μας. Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι χρειαζόμαστε το κινητό για να μπορούμε να υπάρχουμε. Να μπορούμε να νιώθουμε, να γεμίζουμε σιωπές, να αποφεύγουμε τον εαυτό μας.

Από την διαρκή ανάγκη για να μάθουμε τις εξελίξεις μέσω των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, μέχρι την αποκρυστάλλωση του ατομικού μας προγράμματος σε ειδοποιήσεις και ηλεκτρονικά ημερολόγια, ο εθισμός στο κινητό είναι ένα φαινόμενο με το οποίο όλοι μπορούμε να ταυτιστούμε σε κάποιο επίπεδο.

Αυτό το άρθρο δεν γράφεται για να σε τρομάξει. Ούτε για να σε κατηγορήσει. Είναι μια πρόταση: να δούμε κατάματα τι σημαίνει να εξαρτιόμαστε από ένα αντικείμενο που θεωρούμε εργαλείο, αλλά έχει γίνει καθοδηγητής. Και να διερευνήσουμε, με καθαρό βλέμμα, πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τον χρόνο, την προσοχή και, κυρίως, την παρουσία μας. Τι μπορεί να αντικαταστήσει τη συνεχόμενη χρήση κινητού; Είμαστε έτοιμοι να αποσυνδεθούμε και να επανασυνδεθούμε;

Εθισμός στο κινητό: πώς φτάσαμε ως εδώ;

Πριν δύο δεκαετίες, ένα κινητό τηλέφωνο ήταν απλώς αυτό: ένα τηλέφωνο. Καλούσες, έστελνες ένα μήνυμα, ίσως κρατούσες σημειώσεις. Σήμερα, κρατάς στο χέρι σου μια υπολογιστική μηχανή συμπυκνωμένης πραγματικότητας.

Όλα συμβαίνουν εκεί. Ο κόσμος σε ειδοποιεί, σου μιλά, σε αγγίζει μέσα από την οθόνη. Και εσύ ανταποκρίνεσαι, ξανά και ξανά και ξανά.

Ο εθισμός στο κινητό δεν είναι υπερβολή – είναι μια σύγχρονη πραγματικότητα. Δεν αφορά μόνο τους εφήβους που χάνονται στις ώρες του TikTok, αλλά και τους ενήλικες που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν πια σε ένα βιβλίο ή μια συζήτηση χωρίς να «τσεκάρουν» κάτι κάθε λίγα λεπτά.

Οι ειδοποιήσεις δεν είναι πλέον εξωτερικά καλέσματα αλλά εσωτερικά αντανακλαστικά ή σημάδια που τα περιμένουμε από κάπου.

Ο εγκέφαλός μας έχει διαμορφωθεί ώστε να κυνηγά τη ντοπαμίνη: εκείνη τη χημική ανταμοιβή που παίρνουμε όταν κάτι νέο, συναρπαστικό ή αμφίσημο τραβά την προσοχή μας.

Κάθε like, κάθε μήνυμα, κάθε scroll στο feed είναι μια μικρή ένεση ευχαρίστησης.

Ακριβώς όπως ο τζόγος ή η ζάχαρη, το κινητό εκπαιδεύει τον εγκέφαλο να επιστρέφει για λίγο ακόμη – και λίγο ακόμη. Μέχρι που η στιγμή γίνεται ώρα και η ώρα μέρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτερες εταιρείες τεχνολογίας σχεδιάζουν τα apps με στόχο την περισσότερη ώρα παραμονής σε αυτά. Infinite scroll, autoplay, pop-up ειδοποιήσεις, όλες είναι τεχνικές που δεν αφήνουν το μυαλό να αναπαυθεί. Σαν να μην σου επιτρέπουν να αφήσεις στο κινητό στην άκρη, έστω και για λίγα λεπτά.

Πιο ύπουλο ακόμη είναι ότι αυτή η εξάρτηση δεν βιώνεται ως πρόβλημα. Καλύπτεται με τον μανδύα της “χρησιμότητας”: «το χρειάζομαι για τη δουλειά», «μόνο να χαλαρώσω λίγο θέλω», «είναι το μόνο που με βοηθά να ξεφύγω». Και όμως, το τίμημα είναι σιωπηλό αλλά βαθύ: αποξένωση από τον εαυτό, κατακερματισμός της συγκέντρωσης, εσωτερική κόπωση.

Δεν φτάσαμε εδώ απότομα. Φτάσαμε μέσα από ένα διαρκές “λίγο ακόμα”. Η τεχνολογία εισέβαλε με την υπόσχεση της προόδου και άφησε πίσω της μια ωραιοποιημένη μορφή εξάρτησης. Είναι φανερό πια ότι τα αντανακλαστικά της κοινωνίας δεν πρόλαβαν να ορίσουν υγιή όρια. Το «λίγο λίγο» έγινε, χωρίς να το καταλάβουμε, ολόκληρη η ζωή μας.

Και τώρα, η συζήτηση δεν αφορά μόνο το πώς φτάσαμε ως εδώ. Αφορά την ανάγκη να αποσυνδεθούμε για λίγο από το κινητό και να θυμηθούμε τι σημαίνει ηρεμία, συγκέντρωση και εκείνη τη σπάνια σιωπή που κάποτε θεωρούσαμε φυσική.

6 σημάδια ότι ο εθισμός στο κινητό σου είναι πραγματικότητα

Ο εθισμός στο κινητό δεν εμφανίζεται ξαφνικά, με τρόμο ή προειδοποιήσεις. Μοιάζει περισσότερο με ήπιο θόρυβο που σταδιακά καταλαμβάνει τον χώρο. Συμβαίνει σιωπηλά, μέσα σε μικρές συνήθειες που ριζώνουν βαθιά και γίνονται η “κανονικότητα” της καθημερινότητάς μας. Αν αναρωτιέσαι αν αφορά κι εσένα, ίσως τα παρακάτω σημάδια σου φανούν οικεία:

1. Ανυπομονείς να κοιτάξεις την οθόνη χωρίς να υπάρχει λόγος

Δεν περιμένεις κάποιο μήνυμα. Δεν υπάρχει καμία ειδοποίηση. Κι όμως, το χέρι φεύγει από μόνο του. Ξεκλειδώνεις το κινητό “για λίγο”, αλλά μένεις μέσα για ώρα. Ο χρόνος χάνεται, όχι επειδή συνέβη κάτι αλλά επειδή δεν μπορείς να μην το κοιτάξεις και όταν συνειδητοποιήσεις ότι το κοιτάς, ο χρόνος έχει ήδη φύγει.

2. Ξεχνάς γιατί το άνοιξες

Ανοίγεις το κινητό για να δεις κάτι πρακτικό – μια σημείωση, το ημερολόγιο, την ώρα του ραντεβού. Πριν το καταλάβεις, βρίσκεσαι στο Instagram, σε ένα video με σκυλάκια, ή να διαβάζεις ένα thread που δεν σε αφορά και άμεσα. Η εστίαση έχει διαρραγεί, και η προσοχή σου πηγαίνει όπου την τραβούν, όχι εκεί που εσύ τη θέλεις. Θυμάσαι τώρα γιατί το άνοιξες το κινητό;

3. Νιώθεις νευρικότητα αν δεν έχεις πρόσβαση στο κινητό

Όταν ξεμένεις από μπαταρία ή ξεχνάς το κινητό στο σπίτι, νιώθεις μια ελαφριά ταραχή. Σαν να σου λείπει κάτι απόλυτα απαραίτητο. Όχι μόνο για επικοινωνία, αλλά για την ίδια την αίσθηση του “είμαι παρών”. Η απώλεια πρόσβασης γίνεται ψυχολογικό στρες. Δεν θα σταθούμε καν στη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις πάρει μαζί σου φορτιστή!

4. Η σιωπή σε κάνει να αναζητάς το κινητό

Είσαι σε αναμονή, στο μετρό, σε ένα διάλειμμα. Το πρώτο σου αντανακλαστικό είναι να “γεμίσεις” το κενό με scrolling. Δεν έχει να μάθεις κάτι. Απλώς νιώθεις άβολα να μείνεις ακίνητος. Η παύση έχει γίνει αφύσικη. Το μυαλό δεν αντέχει να μη δέχεται ερεθίσματα κάθε δευτερόλεπτο.

5. Χάνεις την υπομονή σου πιο εύκολα

Όλα φορτώνουν αμέσως. Τα video παίζουν αυτόματα, οι ειδήσεις έρχονται με bullet points, οι απαντήσεις στο chat είναι στιγμιαίες. Ο τρόπος που λειτουργεί το κινητό έχει αλλάξει και τον τρόπο που περιμένεις στη ζωή.

Όταν κάτι καθυστερεί, ενοχλείσαι. Όταν κάποιος αργεί να απαντήσει, ανησυχείς ή θυμώνεις. Όταν η πληροφορία δεν έρχεται με τη μία, παραιτείσαι. Ο εγκέφαλός σου έχει μάθει να δουλεύει σε ρυθμό “refresh” – και η καθημερινότητα, με τους κανονικούς της ρυθμούς, φαίνεται αργή και βαρετή.

Δεν είναι τυχαίο ότι δυσκολεύεσαι να ολοκληρώσεις την ανάγνωση ενός  άρθρου, να παρακολουθήσεις μια ομιλία ή να ακούσεις τον συνομιλητή σου χωρίς να νιώσεις μια αδιόρατη ανυπομονησία. Το μυαλό έχει μάθει να σκέφτεται σε “κομματάκια πληροφορίας” — σαν τα stories και τα reels. Και όταν η ζωή δεν ακολουθεί αυτόν τον ρυθμό, η ανεκτικότητα εξαντλείται.

6. Το πρώτο και τελευταίο πράγμα που βλέπεις μέσα στη μέρα είναι η οθόνη

Ξεκινάς τη μέρα με το φως της οθόνης και τη νύχτα την κλείνεις μπροστά σε stories ή ειδήσεις. Το κινητό δεν συνοδεύει τη ρουτίνα σου. Είναι η ρουτίνα σου. Σου υπαγορεύει ρυθμό, κατευθύνει την προσοχή και, σταδιακά, διαμορφώνει τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο.

Αν αναγνωρίζεις στον εαυτό σου έστω και δύο από τα παραπάνω σημεία, δεν σημαίνει ότι “έχεις πρόβλημα”. Σημαίνει ότι, ίσως, έχει έρθει η στιγμή να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με το κινητό σου. Να σταματήσεις και να αναρωτηθείς: ποιος καθορίζει πού πηγαίνει η προσοχή μου κάθε μέρα; Εγώ ή το τηλέφωνό μου;

Ο εθισμός στο κινητό δεν είναι ζήτημα αδυναμίας. Είναι αποτέλεσμα μιας ολόκληρης τεχνολογικής κουλτούρας που έχει κατασκευαστεί για να κρατά την προσοχή μας σε διαρκή εγρήγορση. Δεν νικάς τον εθισμό με τύψεις ή δραστικά μέτρα, αλλά με επαναφορά στην επίγνωση. Και η επίγνωση ξεκινά με την αναγνώριση.

Εθισμός στο κινητό και χαμένος χρόνος: Τι “κοστίζει” πραγματικά;

Η πιο ανεπαίσθητη αλλά καθοριστική συνέπεια που αφήνει πίσω του ο εθισμός στο κινητό είναι ο χρόνος που χάνεται χωρίς συνείδηση. Ώρες που δεν “φαίνονται”, γιατί δεν πέρασαν με τρόπο τραχύ ή δραματικό. Πέρασαν… με scrolling.

Μιλάμε συχνά για “χρόνο οθόνης”, αλλά σπανίως συλλογιζόμαστε τι πραγματικά σημαίνει. Σημαίνει μέρες, εβδομάδες, μήνες ζωής – μεταφρασμένα σε δευτερόλεπτα που δεν θυμάσαι.

Όταν χρησιμοποιείς το κινητό σου 3 ή 4 ώρες την ημέρα, σημαίνει ότι ξοδεύεις περίπου 60 μέρες τον χρόνο κοιτώντας μια οθόνη. Όχι για εργασία ή δημιουργία, αλλά για κατανάλωση περιεχομένου που ξεχνιέται με την ίδια ταχύτητα που εμφανίστηκε.

Δεν είναι μόνο οι ώρες που χάνονται. Είναι και η ποιότητα του χρόνου που αλλοιώνεται. Αν έχεις προσπαθήσει να διαβάσεις ένα βιβλίο μετά από ώρα scrolling, θα το έχεις νιώσει: ο νους δυσκολεύεται να “συντονιστεί”. Κάθε παράγραφος μοιάζει αργή. Κάθε παύση σε προκαλεί να αρπάξεις πάλι το κινητό, μήπως “έχει συμβεί κάτι”. Έτσι, η ροή του χρόνου διασπάται, και μαζί της διασπάται και η προσοχή.

Ο χαμένος χρόνος δεν είναι πάντα άδειος. Συχνά γεμίζει με υπερένταση. Με μια ψευδαίσθηση ότι πρέπει “να προλάβεις”, “να δεις τι παίζει”, “να μη μείνεις εκτός”. Αυτή η διαρκής πίεση για επικαιρότητα δεν σου επιτρέπει να ζήσεις τη στιγμή, γιατί κάθε στιγμή συνοδεύεται από την αίσθηση ότι κάτι σημαντικό ίσως σου διαφεύγει αλλού. Οι πραγματικές, ανθρώπινες, εμπειρίες περνάνε από μπροστά σου κι εσύ δεν τις βλέπεις γιατί το κεφάλι σου είναι σκυμμένο.

Ο εθισμός στο κινητό λειτουργεί σαν διάβρωση του παρόντος. Σου υπόσχεται επαφή, αλλά συχνά σε απομακρύνει από ό,τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά σου. Δεν σε “αποσπά” μόνο από υποχρεώσεις, αλλά και από μικρές, ζωντανές χαρές: τη βόλτα χωρίς στόχο, το βλέμμα έξω από το παράθυρο, τη σιωπή που γίνεται σκέψη. Όλα αυτά δείχνουν “άσκοπα” μπροστά στη φρενήρη ροή πληροφορίας.

Το κόστος, λοιπόν, δεν μετριέται μόνο σε λεπτά και ώρες. Μετριέται σε προσοχή, εμπειρίες, ψυχική διαύγεια. Και όταν αυτά μειώνονται, δεν χάνεις μόνο χρόνο. Χάνεις κομμάτια του εαυτού σου που δεν θα επιστρέψουν με άλλο ένα scroll.

Πώς ο εθισμός στο κινητό επηρεάζει τις σχέσεις μας

Ο άνθρωπος μαθαίνει τον εαυτό του μέσα από τον Άλλον. Στη σιωπή μιας συζήτησης, στο βλέμμα που περιμένει, στο σώμα που ακούει. Όμως το βλέμμα έχει πέσει χαμηλά, στη λάμψη της οθόνης. Το σώμα είναι παρόν, μα η προσοχή κάπου αλλού. Η παρουσία μας, αυτή που κάνει τις σχέσεις να υπάρχουν, έχει διαρραγεί.

Ο εθισμός στο κινητό επιφέρει έναν αόρατο αλλά βαθύ μετασχηματισμό στην ανθρώπινη συνύπαρξη: όχι επειδή απομονώνει, αλλά επειδή παγώνει τον ρυθμό της οικειότητας. Ο συνομιλητής γίνεται background noise. Ο χρόνος μαζί δεν είναι πια ακέραιος. Ο άλλος μιλά και ανάμεσα στις λέξεις, η παύση γεμίζει με scrolling.

Οι σχέσεις ζητούν χώρο για σιωπή, έκθεση, αμηχανία. Όμως ο συνεχής ερεθισμός που προσφέρει το κινητό έχει αφαιρέσει την ανοχή σε κάθε μορφή “κενότητας”. Η ενόχληση από ένα “βαρετό” σημείο στη συζήτηση γεννά την ανάγκη να στραφούμε στην οθόνη — μια κίνηση που, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται, σπάει τη λεπτή κλωστή της εμπιστοσύνης. Ο άλλος νιώθει ότι ανταγωνίζεται κάτι απρόσωπο. Και χάνει.

Στην οικογένεια, η παρουσία του κινητού στο τραπέζι αφαιρεί την κοινή εμπειρία. Οι λέξεις γίνονται κοφτές. Οι απαντήσεις δίνονται με το βλέμμα μισοστραμμένο στο κινητό.

Στον χρόνο που περνάμε με τους φίλους μας, η διαθεσιμότητα γίνεται επίφαση: συνομιλούμε με πολλούς, μα βιώνουμε ελάχιστους. Στον έρωτα, ο εθισμός λειτουργεί ως μεσολαβητής – παραμορφώνει τις εντυπώσεις, δημιουργεί άτυπες συγκρίσεις, χαμηλώνει την αντοχή στη δυσκολία. Η σχέση που δεν “κερδίζει την προσοχή” χάνεται γρήγορα και βρίσκουμε τους εαυτούς μας μοναχικούς αλλά με ιδεατά πρότυπα συντροφιάς που ποτέ δε θα πραγματοποιηθούν πολύ απλά γιατί είναι φτιαγμένα για τον κόσμο της οθόνης και όχι την ανθρώπινη κοινωνία.

Οι σχέσεις δεν φθείρονται από μεγάλες καταστροφές. Φθείρονται από διαρροές. Και ο διαρκής κατακερματισμός της προσοχής είναι η διαρροή της εποχής μας.

Μπορείς να αποσυνδεθείς; Ο εθισμός στο κινητό είναι πρόκληση ανθρώπινη, όχι τεχνολογική

Δυστυχώς δεν υπάρχει κουμπί “αποσύνδεσης”. Δεν αρκεί να βάλεις το κινητό στο αθόρυβο ή να το αφήσεις σε άλλο δωμάτιο. Η τεχνολογία έχει ήδη εισχωρήσει πιο βαθιά στη σκέψη μας.

Αυτό που πρέπει να αποσυνδεθεί, δεν είναι το σήμα. Είναι ο βρόγχος που συνδέει το χέρι με το άγχος, το βλέμμα με την επιβεβαίωση, το scrolling με τη συναισθηματική εκτόνωση.

Η αποσύνδεση είναι πράξη επίγνωσης. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος αναρωτιέται: γιατί ανοίγω την οθόνη τόσο συχνά; Τι φοβάμαι ότι θα χάσω; Τι προσπαθώ να αποφύγω; Δεν είναι εύκολες ερωτήσεις. Γι’ αυτό και η αποσύνδεση δεν είναι τεχνολογικό θέμα. Είναι υπαρξιακή πρόκληση.

Ζούμε σε ένα περιβάλλον που ενισχύει την επιτάχυνση. Η σιωπή μοιάζει αμήχανη. Η αναμονή ενοχλεί. Το “τίποτα” προκαλεί δυσφορία. Όμως μέσα σε αυτό το τίποτα, στην παύση, αναδύεται ο εαυτός. Χωρίς ειδοποιήσεις, χωρίς περισπασμούς, χωρίς θόρυβο.

Η αληθινή αποσύνδεση δεν σημαίνει απομάκρυνση από τον κόσμο. Σημαίνει επιστροφή στον εσωτερικό σου ρυθμό.

Δεν υπάρχει μια ενιαία συνταγή. Για κάποιους είναι ένας περίπατος χωρίς κινητό. Για άλλους, μια ώρα χωρίς οθόνες πριν τον ύπνο. Για άλλους, η επιστροφή στην ανάγνωση ενός βιβλίου. Κοινό στοιχείο είναι το εξής: να επιλέξεις τη στιγμή σου συνειδητά. Όχι επειδή “δεν έχεις Wi-Fi”. Αλλά επειδή επέλεξες να είσαι παρών.

Η αποσύνδεση είναι άσκηση. Όχι αποχής, αλλά αυτογνωσίας. Και χρειάζεται χώρο, χρόνο, και λίγη γενναιότητα. Όχι για να αλλάξεις τη ζωή σου δραστικά. Αλλά για να την ξανασυναντήσεις.

Ο εθισμός στο κινητό μπορεί να σταματήσει. Αντί για scrolling: μια εικόνα, ένας στίχος, μια ανάσα. 

Δεν είναι αρκετό να «κόψεις» το κινητό. Για να μειώσεις τη χρήση του, χρειάζεται κάτι που θα σε κρατήσει μακριά του. Όχι με εξαναγκασμό, αλλά με έλξη. Κάτι που σου επιτρέπει να σταθείς, να δεις, να νιώσεις. Να πάρεις μια ανάσα.

Η λύση είναι η ανάγνωση. Όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται και όσο και αν πιστεύουμε ότι το διάβασμα στο κινητό μπορεί να αντικαταστήσει τα βιβλία, ένα μισάωρο ανάγνωσης την ημέρα μπορεί να επιφέρει πολύ θετικές αλλαγές στη σχέση μας με το κινητό.

Και τι καλύτερο από την κορωνίδα της λογοτεχνίας, που είναι η ποίηση;

Η ποίηση, όταν είναι ειλικρινής και βαθιά, μπορεί να γίνει το αντίβαρο που θα φέρει τις ισορροπίες. Μπορεί να αποτελέσει το απόλυτο καταφύγιο του, μπερδεμένου από πληροφορία, εγκεφάλου μας.

Η ποιητική συλλογή «Όταν οι εικόνες μιλούν» της Ελευθερίας Αποστολίδου, ρίχνει φως σε πολλά από τα πράγματα που έχουμε αναφέρει.

Είναι μια πρόταση επανασύνδεσης με τον χρόνο, τη σιωπή, την εσωτερικότητα. Εκείνα που το κινητό σταδιακά διαβρώνει.

Αντί να τσεκάρεις notifications, επιλέξεις να διαβάσεις:

«Σε γνωρίζεις ή απλά σε ξέρεις;

Ένας ξεχασμένος καθρέφτης ο εαυτός σου.

Μην τον αφήνεις μόνο στο πάτωμα. Κρυώνει και θολώνει.» (Ποίημα “Ο Καθρέφτης”)

Αντί να σκρολάρεις μηχανικά, πατάς παύση και κοιτάς τον χρόνο στα μάτια:

«Η ζωή μας ένα χρονόμετρο που δεν σηκώνει αναβολές.

Άλλωστε μια στάλα στιγμής δεν μπορεί

να αντικαταστήσει ένα ολόκληρο έτος.» (Ποίημα “Το Ρολόι”)

Όταν μια εικόνα δεν είναι προς ανάρτηση, αλλά προς ανάμνηση:

«Να γεμίζεις την ψυχή σου με εικόνες τόσες πολλές,

που θα αρκούν να καλύψουν πολλές μέρες ρουτίνας.» (Ποίημα “Ταξίδευε”)

Όταν η ανάσα σου, επιτέλους, βρίσκει χώρο:

«Πόσες αναπνοές χρειάζεσαι για να ζήσεις;

Και πόσους ουρανούς έχεις ανάγκη να ταξιδέψεις;

Είσαι κι εσύ ένας χαρταετός που ψάχνει για αέρα.

Μην αφήσεις κανέναν να σ’ το στερήσει.» (Ποίημα “Χαρταετός”)

Η ποίηση της Αποστολίδου δεν σου επιβάλλεται. Οι στίχοι της βρίσκονται εκεί για να εξάψουν τη φαντασία. Δεν έχει ειδοποιήσεις. Σε αναμένει μέχρι να είσαι έτοιμος. Και όσο πιο συχνά βυθίζεσαι στην ανάγνωση, τόσο πιο εύκολα μαθαίνεις να πατάς pause στην συνεχή ανάγκη για επαφή με το κινητό. Στον βόμβο. Στην εξάρτηση.Δεν χρειάζεται να πάρεις κινητό με κουμπάκια. Αρκεί να προσθέσεις στην καθημερινότητά σου λίγη ποίηση.

Η ελευθερία χρειάζεται επίγνωση

Η ελευθερία βρίσκεται στη θέση που δίνεις στα πράγματα. Και πρώτα απ’ όλα, στη θέση που δίνεις στον εαυτό σου: στον χρόνο σου, στην προσοχή σου, στη δυνατότητά σου να είσαι εκεί όπου πράγματι θέλεις να είσαι.

Εκεί μπορεί να σε βοηθήσει η τέχνη. Όχι για να σε αποκόψει, αλλά για να σε επιστρέψει. Στον ρυθμό. Στη σιωπή. Στην παρουσία.

Αν αναζητάς μια αληθινή πράξη αποσύνδεσης, μια επιστροφή στην ηρεμία του μυαλού – η συλλογή “Όταν οι εικόνες μιλούν” της Ελευθερίας Αποστολίδου είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης. Δεν είναι άλλη μια πηγή άκρατης πληροφορίας. Είναι χώρος. Καθρέφτης. Πνοή.

Άνοιξέ την. Όχι για να ξεχαστείς – αλλά για να θυμηθείς. ΒΡΕΣ ΤΗΝ ΕΔΩ