Μια γυναίκα που δίνει μαθήματα ζωής στο κοινωνικό θέμα της διαφορετικότητας, πρωταγωνιστεί στις «Διαδρομές αφής» της Ουρανίας Καραδέμητρου!
Η Εμμανουέλα συνειδητοποιεί «πως δεν είναι κατώτερη, λόγω της αναπηρίας της. Δεν μεμψιμοιρεί, δε λυπάται και δεν παραπονιέται για το ελάττωμά της. Το αποδέχεται και νιώθει πως ο Θεός δεν την αγαπά λιγότερο από τους άλλους!». Η ηρωίδα της αν και στερείται μια βασική αίσθηση προικίζεται μ’ ένα ιδιαίτερο χάρισμα: την ενόραση. Όπως λέει στο Vivlio-life και στη Μαρία Τσακίρη, η συγγραφέας, «το αντιλαμβάνεται την ημέρα που κλείνει τα σαράντα και εύχεται, πάνω από την γενέθλια τούρτα να αποκτήσει η ζωή της νόημα. Εύχεται να της δοθεί η ευκαιρία να προσφέρει. Είναι μια μεγαλόψυχη, ανυστερόβουλη ευχή και γι’ αυτό τον λόγο εκπληρώνεται». Όταν η ιστορία φθάνει στον επίλογό της, η Εμμανουέλα μένει στο μυαλό του αναγνώστη ως «ένας ύμνος στη δύναμη της ψυχής και της αγάπης»!
«Έτσι το θέλησε ο Θεός» της είπαν οι γονείς όταν κατάλαβε πως δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά. H Εμμανουέλα αρκέστηκε σ’ αυτή την εξήγηση. Μιλήστε μας για την τυφλή ηρωίδα σας.
Η ηρωίδα μου, η Εμμανουέλα, μπορεί να στερείται αντικειμενικά την αισθητηριακή δυνατότητα της όρασης, αλλά δεν είναι ουσιαστικά τυφλή. Η τυφλότητα, σαν ένα βασικό στοιχείο στην εξέλιξη της ιστορίας, είναι ένα στοιχείο αλληγορικό. Η πραγματικότητά μας είναι αντιστρόφως ανάλογη. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ενώ είμαστε προικισμένοι με το αντικειμενικό χάρισμα της όρασης, είμαστε ουσιαστικά τυφλοί, αφού δεν αντιλαμβανόμαστε τον αληθινό σκοπό της ζωής. Έτσι πορευόμαστε στα τυφλά, μέχρι να βρεθεί στο δρόμο μας μια Εμμανουέλα, να μας ανοίξει ουσιαστικά τα μάτια! Η Εμμανουέλα, σαν ηρωίδα, συμβολίζει την ευκαιρία που προσφέρεται στον καθένα μας, να δώσει στην ζωή του αξία, αποδεικνύοντας, ότι αυτό που θεωρούμε φυσικό ελάττωμα και περιφρονούμε, είναι ένα ανεκτίμητο θείο δώρο! Η αναπηρία μας, ή η διαφορετικότητά μας, είναι η δίοδος που μας ανοίχτηκε, για να εκπληρώσουμε τον σκοπό της ύπαρξής μας. Είναι το προσωπικό μας στοίχημα. Η Εμμανουέλα είναι ένας ύμνος στη δύναμη της ψυχής και της αγάπης!
Μπορεί να στερείται μιας βασικής αίσθησης ωστόσο «διαθέτει ένα ιδιαίτερο χάρισμα και με αυτό κινεί τα νήματα της ιστορίας…». Περιγράψτε μας αυτό το χάρισμα και πόσο θα τη βοηθήσει ή θα τη δυσκολέψει στο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής της.
Το κάθε χάρισμα είναι ευλογία και ταυτόχρονα κατάρα! Όλα τα χαρίσματα εξυπηρετούν ένα σκοπό. Πρέπει λοιπόν να βρει, ποιος είναι αυτός και στη συνέχεια να τον ακολουθήσει. Όλα αυτά διαισθητικά, κινούμενη από την εσωτερική της ανάγκη να προσφέρει στους άλλους την αγάπη, που μέσα της ξεχειλίζει και εξαιτίας της τυφλότητας, δεν ήταν τόσο δεκτικοί οι άνθρωποι γύρω της, να απολαύσουν! Το χάρισμά της δίνεται στην ηλικία των σαράντα της χρόνων και αυτό δεν είναι τυχαίο. Βρίσκεται στην ωρίμανση και στην συνειδητοποίηση, πως δεν είναι κατώτερη, λόγω της αναπηρίας της. Δεν μεμψιμοιρεί, δεν λυπάται και δεν παραπονιέται για το ελάττωμά της. Το αποδέχεται και νιώθει πως ο Θεός δεν την αγαπά λιγότερο από τους άλλους! Αυτό είναι το πρώτο της επίτευγμα, που την απελευθερώνει! Αυτό το συναίσθημα της πληρότητας, στη συνέχεια την ανταμείβει, γιατί ξέρει πως χρησιμοποιώντας το χάρισμά της, θα οδηγήσει και τους άλλους στο δρόμο της αλήθειας. Ουσιαστικά λοιπόν το χάρισμα της ενόρασης είναι, η ανταπόδοση του Θεού, που εξισορροπεί και αντισταθμίζει την τυφλότητα!
Μπαίνοντας στον ψυχισμό των ανθρώπων που την περιβάλλουν κατορθώνει να βιώνει τα συναισθήματά τους. Πότε αντιλήφθηκε πως έχει το χάρισμα της ενόρασης;
Το αντιλαμβάνεται την ημέρα που κλείνει τα σαράντα και εύχεται, πάνω από την γενέθλια τούρτα να αποκτήσει η ζωή της νόημα. Εύχεται να της δοθεί η ευκαιρία να προσφέρει. Είναι μια μεγαλόψυχη, ανυστερόβουλη ευχή και γι’ αυτό τον λόγο εκπληρώνεται.
Πόσο ψυχοφθόρο είναι αυτό για την ηρωίδα σας;
Σίγουρα είναι πολύ ψυχοφθόρο, μα δεν την νοιάζει. Είναι κατά κάποιο τρόπο, ένας «σταυρός», που καλείται να σηκώσει και το κάνει με γενναιότητα και αυταπάρνηση, γιατί βλέπει τον πόνο γύρω της και όντας ένας βασανισμένος άνθρωπος, δεν μπορεί να τον αγνοήσει. Είναι γεγονός πως μόνο οι άνθρωποι που έχουν ταλαιπωρηθεί μπορούν να νιώσουν τον ξένο πόνο και να μην αδιαφορήσουν. Δύσκολα κάποιος που έχει τα πάντα αντιλαμβάνεται τις επώδυνες ελλείψεις των άλλων…
Δεν απέκτησε ποτέ φίλους η ηρωίδα σας. «Ο μοναδικός σύντροφος και φύλακας άγγελος της ζωής μου ήταν και είναι η, κατά δύο χρόνια μικρότερη αδερφή μου η Μαρία». Περιγράψτε την κοινή ζωή των δυο κοριτσιών.
Δεν απέκτησε φίλους μέχρι τα σαράντα, γιατί μετά, αποκτά πολλούς. Η σχέση με την αδελφή της, είναι μια φυσιολογική σχέση αδελφών με μικρή διαφορά ηλικίας. Ίσως και λίγο πιο τρυφερή και υποστηρικτική από το συνηθισμένο. Είθισται άλλωστε στις οικογένειες, που έχουν παιδί με ιδιαιτερότητα, να το αγκαλιάζουν και να το προστατεύουν περισσότερο από τα άλλα. Μεταξύ των δύο κοριτσιών υπάρχει μια γλυκιά συνένοχή και ένα μοίρασμα που είναι συγκινητικό! Όχι όμως αφύσικο, γιατί, όταν μπαίνει στη μέση ο έρωτας, εκεί υπάρχουν κάποια ψήγματα ανταγωνισμού. Είναι μια σχέση ζωής, που ενώνει, συμπληρώνει και ενισχύει και τις δύο, παρέχοντάς τους, όλα όσα έχουν ανάγκη.
Ένα βασικό πρόσωπο της ιστορίας σας είναι ο έρωτας της Μαρίας. Ο Χάρης. «Τελικά ήταν πολύ λίγος…»! Εξηγήστε μας τους λόγους.
Ο Χάρης είναι η χαρά της ζωής! Ο εφηβικός έρωτας, το πάθος, η ανεμελιά, τα όνειρα για το μέλλον, όλα, όσα επιθυμεί ένα νεαρό κορίτσι. Μα κακά τα ψέματα. Η πραγματικότητα, δεν είναι έτσι, ή τουλάχιστον, όχι για πάντα έτσι! Όταν προκύπτει ο γάμος, τα παιδιά, η ρουτίνα, η καθημερινή ενασχόληση με κάτι τελείως διαφορετικό, από αυτό που ήταν ο αρχικός στόχος, τότε η ευτυχία αρχίζει να ξεθωριάζει και εκεί φαίνεται η ψυχή του καθενός. Το πόσο αληθινή είναι μια αγάπη, αποδεικνύεται, όταν αυτή δοκιμάζεται και ο Χάρης στην συγκεκριμένη δοκιμασία, αποτυγχάνει! Είναι ανθρώπινο και δικαιολογημένο το συναίσθημα της απογοήτευσης και της πικρίας, που αφήνει, σε όλη την οικογένεια, η εγωιστική πράξη της εγκατάλειψης, στην οποία προβαίνει.
Ο πατέρας τους συνταξιούχος δικαστικός. «Συνετός, σοβαρός, ακριβοδίκαιος και πειθαρχημένος». Η μητέρα τους «μια αγία γυναίκα», που αντιμετωπίζει τα πάντα με τη θεώρηση: «Όλα συμβαίνουν για κάποιον σκοπό». Θα αισθανθεί ποτέ η ηρωίδα σας στο περιθώριο αυτής της οικογένειας;
Όχι δεν θα μπει ποτέ στο περιθώριο, γιατί είναι μια από αυτούς! Έχει κληρονομήσει τη δυναμική προσωπικότητα του πατέρα και την «άγια» υπομονή και καλοσύνη της μάνας. Έχει όλα τα εφόδια, που μπορεί στον περίγυρο, να μην είναι εξ αρχής ορατά, όμως οι γονείς της το ξέρουν και γι’ αυτό δεν της συμπεριφέρονται ποτέ, σα να είναι υποδεέστερη, ούτε της δίνουν ευκαιρίες για αυτολύπηση. Είναι η οικογένεια, που κάθε άνθρωπος θα επιθυμούσε να έχει και είναι ο τρόπος, που θα έπρεπε να ανατρέφεται κάθε παιδί με αναπηρία.
Η Εμμανουέλα στα 18 τελείωνε το ειδικό σχολείο και ήθελε να σπουδάσει φιλόλογος για να αποδείξει πως είναι αυτάρκης. Πόσο σπουδαίο μήνυμα αυτό για τους αναγνώστες σας! Τι θέλετε να εισπράξουμε μέσα από αυτό το κοινωνικό μήνυμα;
Όλα είναι δυνατά στη ζωή, αρκεί να το πιστέψουμε! Κανένας άνθρωπος δεν είναι κατώτερος, ή λιγότερο σημαντικός από κάποιον άλλον. Υπάρχουν αναπηρίες εμφανείς και άλλες που δεν γίνονται εύκολα αντιληπτές. Με ό,τι μας προίκισε ο Θεός, με αυτό θα πορευτούμε. Μειονέκτημα, ή χάρισμα, το καρπωνόμαστε, ως απλοί διαχειριστές και όχι, ως ιδιοκτήτες. Ας το κάνουμε με ευγνωμοσύνη και αγάπη και τότε θα έχουμε καταφέρει να αλλάξουμε τα βλέμματα και τις απόψεις των ανθρώπων, που μας περιβάλλουν. Και φυσικά, θα ευτυχήσουμε…
«Δεν είχα αντιληφθεί ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο φόβος των γονιών μου, αλλά η αμηχανία που ένιωθε και νιώθει η ελληνική κοινωνία απέναντι στη διαφορετικότητα». Μια πρόταση της Εμμανουέλας που αντικατοπτρίζει τη δική σας αλλά και τη δική μας άποψη. Τελικά γιατί είμαστε ως λαός τόσο αμήχανοι με τη διαφορετικότητα;
Θεωρώ, ότι έχουμε έλλειψη παιδείας και ανεπάρκεια κατανόησης και αγάπης. Είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτούλη μας, που δεν αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο! Δεν υπάρχει ουσιαστικά διαφορετικότητα. Όλοι είμαστε φθαρτοί και ταυτόχρονα αιώνιοι. Όλοι έχουμε βάσανα, όνειρα, δυνατότητες και αδυναμίες. Ο καθένας από εμάς, κάπου τα καταφέρνει καλύτερα και κάπου, υστερεί. Δεν υπάρχει τελειότητα. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα η ύπαρξή μας. Το ταξίδι μας στη γη, έχει αυτόν ακριβώς τον σκοπό. Να διορθωθούμε, να εξελιχθούμε και να αξιοποιήσουμε στο έπακρο, όποιο χάρισμα έχουμε. Στόχος όλων είναι η ευτυχία. Ασφαλής δίοδος, η αγάπη και μοναδική βοηθητική σήμανση η πρόνοια του Θεού. Αυτά είναι τα μαθήματα ζωής που πρέπει να πάρουμε όλοι.
Ο έρωτας θα χτυπήσει την καρδιά της ηρωίδας σας. Πώς είναι αυτό το υπέροχο συναίσθημα μέσα από την αίσθηση της αφής; Μιλήστε μας για το πρώτο της καρδιοχτύπι.
Η αλήθεια είναι, ότι επειδή εγώ βλέπω, σε κάποια σημεία, δυσκολεύτηκα να μπω στη θέση της ηρωίδας. Πολλές φορές, έκλεισα τα μάτια και άγγιξα πράγματα, για να νιώσω, αν έχουν διαφορετική αίσθηση, όταν τους αφαιρείται η οπτική επαφή. Κατέληξα στο ότι στον έρωτα, δεν υπάρχει διαφορά. Αν και είναι ένα συναίσθημα που τροφοδοτείται από όλες τις αισθήσεις, θεωρώ, πως αυτό που στερείται από την έλλειψη της όρασης, το λαμβάνει επιπρόσθετα από την όσφρηση και την αφή. Ο έρωτας υφίσταται για όλους με τον ίδιο τρόπο. Είναι η αδρεναλίνη, που νιώθουμε να ρέει στις φλέβες, είναι το χτυποκάρδι στο στήθος, το γουργούρισμα στο στομάχι, η γνώριμη οσμή, του άλλου, που κάπως καταγράφεται μέσα μας και γίνεται αναγνωρίσιμη παντού. Είναι ο λόγος που σηκωνόμαστε με κέφι το πρωί και αναζητούμε παρέα στο μαξιλάρι μας το βράδυ. Γιατί λοιπόν να διαφέρει για την Εμμανουέλα και την κάθε Εμμανουέλα;
Δυο άντρες θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Ας γνωρίσουμε τον Βαγγέλη.
Ο Βαγγέλης είναι αυτό που περίμενε μια ζωή. Ο άντρας που την αγάπησε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που επιφανειακά δείχνει. Είναι η ελπίδα, για όλους τους ανθρώπους, πως μερικές φορές η ζωή αργεί, μα ποτέ δεν ξεχνά! Πως η αγάπη, που απλόχερα προσφέρουμε, θα βρει τον τρόπο να επιστρέψει σε εμάς. Πως επιτέλους υπάρχουν άνθρωποι ουσίας γύρω μας και αξίζει να περιμένουμε, γιατί αναπόφευκτα ο Θεός θα τους στείλει στο δρόμο μας!
Και ο Μιχαήλ; Μιλήστε μας για τον άντρα αυτό που μας επιφυλάσσει ένα – ομολογουμένως – απροσδόκητο επίλογο στις «Διαδρομές αφής» σας.
Ο Μιχαήλ είναι το πεπρωμένο! Η καθοδήγηση εκ των άνωθεν! Η επαλήθευση της ελπίδας, πως δεν βολοδέρνουμε μόνοι και αβοήθητοι σε αυτόν τον κόσμο! Ο Μιχαήλ είναι η ένδειξη προς τον ανήφορο και φυσικά μαζί του φέρνει την κάθαρση και τη σωτηρία! Άλλωστε το είπα στην αρχή. Τίποτα δεν είναι συμπτωματικό. Σε αυτήν την ιστορία, όποιος ενέχεται, στο τέλος λυτρώνεται! Ούτε η επιλογή του επαγγελματικού χώρου της οικογένειας είναι τυχαία. Το καθαριστήριο, ως χώρος ανάπτυξης και δράσης του χαρίσματος της ενσυναίσθησης και ενόρασης, δια της αφής, έχει επιλεγεί, για να ξεπλύνει και καθαρίσει, εν τέλει, τις ψυχές όλων.
Η ζωή της Εμμανουέλας είναι μόνο «Διαδρομές αφής». Θα προσφέρει απλόχερα την αγάπη της στους γύρω της, κυρίως στην αδερφή και τα παιδιά της. Τι θα στερηθεί, όμως, ως γυναίκα;
Θα στερηθεί σε μεγάλο βαθμό την προσωπική ζωή, αφού για να βοηθήσει τους άλλους, θα τους αφιερώσει τα χρόνια, την ενέργεια και τα αισθήματά της. Όχι μόνο στην οικογένειά της, αλλά και μετέπειτα στο φιλανθρωπικό της έργο. Μα δεν θα το νιώσει ποτέ, ως στέρηση. Το να δίνεις στους άλλους, χωρίς να αποβλέπεις σε κάποιο αντάλλαγμα, δεν σου στερεί τίποτα άλλο, εκτός από τη φιλαυτία και την ματαιοδοξία σου. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να γίνει κάποιος πλουσιότερος, γιατί στο τέλος, φεύγοντας από αυτή την ζωή, παίρνεις μαζί σου, μόνο, ότι πρόλαβες να δώσεις!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΑΦΗΣ