Συνεντεύξεις

Ο Αλέξανδρος Ακριτίδης συζητά με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, με αφορμή το μυθιστόρημά του, “Οι Γιοι της Επαγγελίας – Ενανθρώπηση”

Κύριε Παπαδόπουλε, σας καλωσορίζουμε στο Αποστακτήριο και ξεκινάμε την συζήτησή μας με την ερώτηση: ποια ήταν η γενικότερη σχέση σας με τη Λογοτεχνία, πριν γράψετε αυτό το μυθιστόρημα;

Καλησπέρα σας, κύριε Ακριτίδη, και σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία σας στο Αποστακτήριο. Η σχέση μου με τη Λογοτεχνία πριν τη συγγραφή και την έκδοση του μυθιστορήματος μου ήταν καθαρά η σχέση αγάπης μεταξύ του αναγνώστη και του βιβλίου. Ήμουν και είμαι λάτρης της ανάγνωσης, καθώς, πέρα από το μοναδικό δικαίωμα που σου δίνει να δημιουργείς εικόνες, καταστάσεις και χαρακτήρες κατά την προσωπική σου βούληση, είναι μια ασύγκριτη απόλαυση για εμένα. Κατά τη γνώμη μου και όπως έχει αποδειχθεί και από μεγάλους συγγραφείς, πριν ξεκινήσει κάποιος να γράψει ένα μυθιστόρημα θα πρέπει να είναι εραστής της ανάγνωσης.

Επιλέξατε τον δύσκολο δρόμο ενός Ιστορικού μυθιστορήματος. Είναι εμφανές ότι για την συγγραφή του απαιτήθηκε μια αρκετά εκτεταμένη μελέτη, όχι μόνο ιστορική, αλλά και γεωγραφική, κοινωνική, οικονομική, ενδυματολογική, διατροφολογική κ.ά. Πόσος χρόνος χρειάστηκε λοιπόν για να ολοκληρωθεί αυτό το έργο των 650 σελίδων και σε ποιες πηγές καταφύγατε;

Σε συνέχεια της προηγούμενης μου απάντησης, το Ιστορικό μυθιστόρημα με έκανε να αγαπήσω την ιστορία. Μέχρι να ανακαλύψω το συγκεκριμένο είδος μυθιστορήματος, στην σημερινή του μορφή, ήμουν απλά γνώστης της ιστορίας μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το μυθιστόρημα όμως ζωντανεύει όλες αυτές τις “παγωμένες” γνώσεις τις οποίες μελετάει κάποιος τόσα χρόνια, τους δίνει σάρκα και οστά, ονόματα, ζωές, ταυτότητες. Οπότε, όσο δύσκολο και αν ήταν, αποφάσισα να κινηθώ προς αυτή την συγγραφική κατεύθυνση. Ο συνολικός χρόνος που χρειάστηκα για να ολοκληρώσω το βιβλίο μου ήταν περίπου τρία έτη. Οι κύριες πηγές μου ήταν φυσικά η Καινή Διαθήκη, ο Πλούταρχος, ο Φλάβιος Ιώσηπος, κάποια μέρη του Ταλμούδ και σωρεία λοιπών ελασσόνων πηγών. Εδώ θα πρέπει να αναφερθώ στη χρήση ενός πολύ σημαντικού εργαλείου που κάθε σύγχρονος μελετητής της ιστορίας πρέπει να συμβουλεύεται, το Barrington atlas of the greek and roman world, ένα βιβλίο με όλους τους χάρτες της συγκεκριμένης αλλά και της λίγο μεταγενέστερης εποχής, χωρίς τη χρήση του οποίου εγώ προσωπικά δε θα μπορούσα να είμαι τόσο ακριβής στα θέματα τοποθεσιών, τοπωνυμίων αλλά και αποστάσεων.

Φαίνεται ότι σας γοητεύει η χρονική περίοδος της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, περίοδος με έντονες κοινωνικές ζυμώσεις, μάχες, αλλαγές συνόρων, πολυμορφία θρησκειών και αντιλήψεων. Από πού πηγάζει αυτό σας το ενδιαφέρον;

Πραγματικά, η Ελληνιστική περίοδος και η περίοδος λίγο πριν από αυτήν, καθώς και έπειτα η Ρωμαϊκή παντοκρατορία, μέχρι και την περίοδο του διαχωρισμού της σε ανατολική και δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι οι αγαπημένες μου ιστορικές περίοδοι. Φαντάζομαι ότι με συναρπάζει το μέγεθος των επιτευγμάτων που κατάφεραν οι άνθρωποι της εποχής, χωρίς τη χρήση των σύγχρονων μέσων τα οποία έχουμε εμείς σήμερα στη διάθεσή μας. Για παράδειγμα, εάν μελετήσει κάποιος το βάθος της γνώσης στο οποίο έφτασαν οι αρχαίοι Έλληνες μαθηματικοί χωρίς τη χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή, δεν μπορεί παρά να μείνει έκθαμβος. Για να μην αναφερθώ στα επιτεύγματα της μηχανικής των Ρωμαίων, ούτε στα διαμάντια που μας έχει προσφέρει η συγκεκριμένη αλλά και η προγενέστερη εποχή στον τομέα της λογοτεχνίας, της ποίησης, του θεάτρου και γενικά του πολιτισμού. Όμως πάνω απ’ όλα με συναρπάζει η διαπίστωση ότι ο άνθρωπος είναι ίδιος ανά τους αιώνες, δεν αλλάζει το χαρακτήρα του, πάντα βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω απ’ όλα και γίνεται εγωιστής, με ελάχιστες, μολονότι λαμπρές, εξαιρέσεις στον ρου της ιστορίας. Στη σημερινή εποχή αλλάζουν μόνο τα μέσα, κατά την προσωπική μου άποψη, το DNA των ανθρώπων έχει παραμείνει αναλλοίωτο μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια διαφόρων άλλων αλλαγών.

Αναφέρεστε σε μια διαφορετική ιστορία για τη γέννηση του Χριστού, με άγνωστα στοιχεία που αφορούν τον ίδιο, τους γονείς του, τους μάγους, τον Ηρώδη και άλλα υπαρκτά πρόσωπα της εποχής. Θεωρείτε ότι η συμβατική Ιστορία χρίζει επανεξέτασης και ότι κάποια γεγονότα έχουν σκοπίμως αλλοιωθεί;

Αυτό που παρατήρησα είναι ότι όλοι μας, συμπεριλαμβανομένου και εμού, αντιμετωπίζουμε την Καινή Διαθήκη, αλλά και γενικά την Αγία Γραφή, σαν ένα ιστορικό κείμενο, ενώ ο σκοπός του Ιερού Βιβλίου της Χριστιανοσύνης δεν είναι αυτός. Η Καινή Διαθήκη είναι ένα θεολογικό κείμενο και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Βέβαια, ιστορικά μπορούμε να εξάγουμε πληθώρα συμπερασμάτων για την περίοδο την οποία έδρασε ο Ιησούς και να διασταυρώσουμε την ορθότητα των πληροφοριών που μας παρέχονται. Ιδιαίτερα στις τοποθεσίες η Καινή Διαθήκη είναι πολύ ακριβής. Εκεί που υπάρχει πρόβλημα και δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το εν λόγω βιβλίο ιστορικό είναι ο χρόνος. Για να έχουμε ένα ιστορικό γεγονός θα πρέπει να έχουμε σαφή όρια για την τοποθεσία του και για το χρονικό του πλαίσιο. Δυστυχώς το “τω καιρό εκείνω” δε μας καλύπτει ιστορικά. Πέρα από αυτό το γεγονός αγνοούμε και πολλά γεγονότα, καταστάσεις και πρόσωπα της εποχής στα οποία επιχειρώ να ρίξω φως και να τα κάνω γνωστά στον αναγνώστη, μέσα από πραγματικούς και φανταστικούς χαρακτήρες και τη δράση τους. Και θα κλείσω την απάντηση μου με μια φράση της αγαπημένης Αμερικανίδας συγγραφέως Toni Morrison: “Αν υπάρχει ένα βιβλίο που θέλεις να διαβάσεις αλλά δεν έχει γραφτεί ακόμα, τότε εσύ είσαι αυτός που οφείλει να το γράψει”.

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΜΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ  ΣΤΟ apostaktirio.gr

ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΙ ΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ – Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ