1963. Νέα Ορλεάνη. Η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προκαλεί την κοινωνία με το «Έχω ένα όνειρο». Οι Μπίτλς κυκλοφορούν το «Please, please me». Τότε που ακόμα το χρώμα της επιδερμίδας καθορίζει την ταυτότητα και το μέλλον σου.
Ζόλα: Φιλόδοξη. Αποφασισμένη. Σατανική. Μαύρη.
Τραγουδάει τα μπλουζ. Ονειρεύεται να γίνει η επόμενη Έττα Τζέιμς.
Τζέικομπ: Κυνικός.
Νίκολας: Καλόβολος.
Άλεξ: Εκκεντρικός.
Πίτερ: Γόης.
Μαρκ: Λογικός.
Λευκοί: Συναντήθηκαν στο οικοτροφείο, όπου έστελναν τα πλουσιόπαιδα. Τους ένωσαν παιδιάστικες φάρσες. Τους έδεσε ένα ανομολόγητο μυστικό.
Η Ζόλα ξέρει το μυστικό. Ο Μαρκ κρέμεται από το μικρό της δαχτυλάκι.
Μια ιστορία έρωτα και παράνοιας γεμάτη τζαζ, κρυφά μυστικά, βουντού και θάνατο. Μια ιστορία εκδίκησης.
Eleni Ach –
Η Λίλλυ Σπαντιδάκη ξέρει πολύ καλά πώς να χειριστή μια time machine. Τη χρησιμοποίησε ήδη μία φορά επιτυχώς με το “Χωρίς Σκηνή” και τώρα ξαναχτυπά! Το καινούριο της βιβλίο “Ο Διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ” ταξιδεύουμε πίσω στη δεκαετία του 1960 και βρίσκουμε τη Ζόλα, μια αφροαμερικανή κοπέλα που προσπαθεί να αλλάξει τη ζωή της και να γίνει διάσημη τραγουδίστρια. Δείχνει γλυκιά και όμορφη αλλά αν την κοιτάξεις καλύτερα θα δεις ότι είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος. Έχει τον τρόπο της στη ζωή να κατακτά ό,τι θελήσει.
Kelly Papanikolaou Gkountani –
Οι Sleepers συναντούν τη Gilda στη Νέα Ορλεάνη.
Ατμοσφαιρικό, καθηλωτικο, συναρπαστικό. Ένα απολαυστικό ψυχολογικό θρίλερ σε τόνους φιλμ νουάρ σε όλα τα επίπεδα, από την μουσική του ώς και το άρωμα της μοιραίας γυναίκας που στοιχειώνει τον αέρα που αναπνέουμε.
Εκείνοι, μία ομάδα 5 φίλων που μεγάλωσαν μαζί και έφτασαν να γίνουν η μοναδική αληθινή οικογένεια που είχε ο καθένας τους. Μία φιλία σφυρηλατημένη με αίμα και εφιάλτες. Εκείνη, η προσωποποίηση του παρελθόντος που στοιχειώνει με το μένος μιας καρδιάς που έγινε κομμάτια.
Έρωτας, πάθη, προδοσία. Πόνος. Και τα Blues στον αέρα να διεκδικούν όλα αυτά ως τα τέλεια υλικά.
Οι 5: ο λογικος Μαρκ, ο γόης Πίτερ, ο κυνικός Τζέικομπ, ο καλόβολος Νίκολας και ο εκκεντρικός Άλεξ. Υπάρχει μεγάλο δράμα μέσα στην ψυχή του καθενός τους και θα’ρθει η στιγμή που θα σφιχτει η καρδιά σας για τον κάθε έναν τους ξεχωριστά. Το πολύ καλό στήσιμο των χαρακτήρων τους δίνει σαφή υπόσταση και διακριτούς ρόλους και παρόλο που η συγγραφέας λέει ελάχιστα παραπάνω από τα απολύτως απαραίτητα, έχει τον δικό της ξεχωριστό τρόπο να σε κάνει να νιώσεις οικεία μαζί τους. Όλοι τους αξιομνημονευτοι, είναι απόλυτα ανθρώπινοι χαρακτήρες, πραγματικοί άνθρωποι με τα σφάλματα τους, όχι άγιοι ή εξιδανικευμένα πρότυπα. Και οι πέντε τους είναι ξεχωριστοί και αξιαγάπητοι ο καθένας με τον τρόπο του.Ο κάθε ένας τους έχει την δική του γοητεία, το δικό του “κάτι” που σε κάνει να τους αγαπήσεις όλους, όπως ένας γονιός αγαπά τα παιδιά του, αλλά και να πονέσεις καθώς γκρεμίζονται στην καταστροφή. Γιατί, όσο δικαιολογημένο και αν ήταν, δεν παύει να διέπραξαν την υπέρτατη αμαρτία. Και μια αμαρτία θα στοιχειώνει πάντα απαιτώντας δικαίωση μέχρι να’ρθει η μέρα που θα σπείρει τον πόνο και την τιμωρία σε όποιον το αξίζει.
Παρόλα αυτά, ας μην ξεχνάμε ότι αυτή είναι στην ουσία μια ιστορία για τον χαμό που μπορεί να προκαλέσει η πληγωμένη καρδιά μιας εγκαταλελειμμένης γυναίκας σε όλους όσους βρίσκονται σε πεδίο βολής. Αλλά η Ζόλα δεν είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα. Πολύπτυχη, άπιαστη και ακόρεστη. Και ο δικός της χαμός είναι μία μηχανή αριστοτεχνικά φτιαγμένη.
Ο ίδιος ο τίτλος είναι η Ζόλα. Η Ζόλα ο Διάβολος, το μαύρο πρόβατο της περιοχής, ο Έκπτωτος Άγγελος του Μαρκ, ο διαβολεας και διαφθορεας όλων με τη μαγνητική του έλξη στην οποία κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί έως το αναπόφευκτο crush & burn. Ναι, αυτή είναι η Ζόλα. Ο Διάβολος που τραγουδάει τα Μπλουζ. Ο Διάβολος που πονάει. Γιατί μόνο όποιος πονάει πολύ τραγουδάει πραγματικά τα Μπλουζ. Η Ζόλα ο επαναστάτης, που θα μαζέψει τα μυριάδες κομμάτια της βασανισμένης της ψυχής σε πείσμα όλων και θα σφυριλατησει μια απόρθητη πανοπλία αλλά και τα θανασιμα όπλα για να τα βάλει με τον κόσμο όλο. Η Ζόλα η αντισυμβατική Νέμεση για τα εγκλήματα του παρελθόντος αλλά και για τα πάθη του παρόντος. Είναι μια δύναμη της φύσης. Και πονάει. Κι ο πόνος της είναι η παλίρροια που πλημμυρίζει τα πάντα και δοκιμάζει τα ορια αντοχης όλων, ακόμη και του εαυτού της. Και όλοι υποκύπτουν• ακόμη και η ίδια.
Η πορεία όλων τους, η εξέλιξή τους, αν και σχεδόν λακωνικά δοσμένη για το δικό μου γούστο, είναι καθηλωτική. Ακόμη και η Γκρέις μετενσαρκωνεται από ένα κουκλιστικο καθωσπρέπει κοριτσάκι σε μια γυναίκα με αντίληψη, πάθος και θέληση.
Ο τρόπος που ξετυλίγεται αυτή η ιστορία σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι στο τρενάκι του λουνα παρκ αλλα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο. Εκεί που ανεβαίνεις αργά αργά την ανηφόρα, άνετα και βολικά στη θεσουλα σου να χασκογελας με τον φίλο σου και να απολαμβάνεις το τοπίο, επιλέγοντας συνειδητά να αγνοήσεις όλες τις χαράδρες που φαίνονται μπροστά αλλά και τις προειδοποιήσεις του ενστίκτου σου ότι κάτι κακό θα συμβεί. Και τότε φτάνεις στο ζενίθ και το συνειδητοποιείς είτε θες είτε όχι: από δω και μπρος έχει μόνο κατηφόρα χωρίς καμία διέξοδο. Και έτσι βλέπεις τα πάντα να στροβιλίζονται βίαια προς ένα τέλος που σε αφήνει με κρατημένη την ανάσα μπρος σε ένα καθαρτήριο ολοκαύτωμα που σε γεμίζει με την πικρή πεποίθηση πως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Πολύ ωραίο το σκηνικό και στη Σκωτία και στη Νέα Ορλεάνη παρόλο που θα προτιμούσα λίγο περισσότερη περιγραφή για να μπω καλύτερα στον χωροχρόνο του αλλά αυτή η συγγραφέας δεν δινει μασημένη τροφή. Δεν βαζει τον αναγνωστη σε ενα σκηνικο τοσο σφιχτα δομημενο που να μην επιτρεπει ουδεμια αποκλιση, ισα ισα που τον βαζει στη διαδικασία να προσαρμοσει δευτερευουσες πτυχες της ιστορίας αναλογα με την προσωπικη του οπτικη γωνια. Οπωσδηποτε, αυτό δεν ταιριαζει σε ολους, υπαρχει μεγαλη μεριδα αναγνωστων που αποζητα το σφιχτα δομημενο και στο σκηνικό και στην ιστορία, και ισως να υπαρχει και καποιος που θα το χαρακτηριζε “χαλαρο” αλλα δεν ειναι. Προσωπικα κι εγω θα προτιμουσα μια δυο προτασουλες παραπανω που να δινουν ενα καποιο κλεισιμο στο θεμα του μικρου Αμποτ καθώς και περισσότερες πινελιες στους χαρακτήρες πριν ξεκινησει η Μεγαλη Πτωση κι ομως αυτο με οδηγησε σε ατελειωτες συζητησεις με τον εαυτο μου μιας και η Ζολα, οι 5 και η ιστορία τους ηταν παντα στην σκεψη μου μεχρι να ερθει η ωρα να ξαναπιασω το βιβλιο.
Πολύ ωραια και η επιλογή της χρονικής περιόδου που από μόνη της ανοίγει πολλά θέματα για τις συνθήκες εκείνης της εποχής και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και των δύο περιοχών. Μια πλάγια προσέγγιση των κοινωνικών θεσμών και θεμάτων, αρκετή όμως για να δώσει την απαραίτητη αίσθηση του περιβάλλοντος. Δεν κρατάς στα χερια σου μια αυτούσια ιστορία για τον ρατσισμό, παρ’ολα αυτά δεν υπαρχει σκηνή χωρίς μια κάποια αναφορά όσο διάφανη κιαν είναι.
Ενα εύκολο ανάγνωσμα σε οτι αφορά γλώσσα και δομή, τόσο ρευστό που σε παρασύρει, ειδικά στα μερη που κορυφωνεται η αγωνια συνειδητοποιείς ότι διαβαζεις σαν να εισαι με ποδηλατο σε κατηφορα. Επίσης αρκετα συγχρονο στη γλώσσα του, ειδικα σε καποια σημεία υπαρχουν εκφρασεις που ισως κανουν καποιον να αισθανθει αβολα, παρ’όλα αυτά προσωπικα δεν βρηκα κατι αταιριαστο ως προς τους χαρακτήρες ή την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Σίγουρα θα βρειτε μερικες φρασεις που αξιζει να τις σημειωσετε αλλα γενικα ειναι τοσο βατο που η ιστορία προχωρά με ροη ρεοντα ποταμου.
Ναι, υπάρχουν θεματάκια με την επιμέλεια. Ναι, οι χαρακτήρες ήθελα να ξεδιπλωθούν κι άλλο, και ναι, η συγγραφέας είναι λίγο λακωνική σε κάποια σημεία για τα γούστα μου. Αλλά αυτό είναι το θέμα. Μ’εκανε να ζητάω περισσότερο, όχι να αναρωτιέμαι ποτέ θα τελειώσει!
Όχι, δεν είναι τέλειο. Εγώ όμως το λάτρεψα!
Είναι μια εξαιρετικη επιλογη για την ομαδα/λεσχη βιβλιου σας που προσφερει πολλα διαφορετικα θεματα προς συζητηση, απο το ευρος των χαρακτηρων και τις κοινωνικες δομες έως την ψυχολογια και το εγκλημα και τιμωρια. Ακομη και για το απλο και τετριμμενο “ποιος είναι ο αγαπημενος σας;” μπορεί να γινει μεγαλο θεμα! Ενα βιβλιο που χρειάζεται επειγόντως μια αγγλική έκδοση!! Εκεί θα δείτε το απιστευτο πνεύμα της συγκεκριμενης συγγραφέως να δίνει ρεσιταλ.