Η μουσικότητα του ποιητικού λόγου
Έχει αναγνωρισθεί ότι ο τρόπος ομιλίας των αρχαίων Ελλήνων ήταν έντονα προσωδιακός, δηλαδή τραγουδιστός. Κάθε μία αρχαία ελληνική λέξη ,αποτελούσε μια αυθύπαρκτη μουσική οντότητα, δηλαδή μια μελωδική φράση.
Έχει αναγνωρισθεί ότι ο τρόπος ομιλίας των αρχαίων Ελλήνων ήταν έντονα προσωδιακός, δηλαδή τραγουδιστός. Κάθε μία αρχαία ελληνική λέξη ,αποτελούσε μια αυθύπαρκτη μουσική οντότητα, δηλαδή μια μελωδική φράση.
Τον γνώρισες σε ένα πάρτι. Μόλις είχες χωρίσει απ’ την πολύμηνη σχέση σου, αισθανόσουν πολύ άσχημα και ήθελες να περάσεις καλά. Σε ξεχώρισε απ’ την πρώτη στιγμή που μπήκες στον χώρο και λίγα λεπτά μετά μιλούσατε ασταμάτητα ο ένας στον τον άλλον.
Σε μια εποχή που η ζοφερότητα μας περιζώνει από παντού με τον ασφυκτικό της κλοιό, η ανάγκη για ποίηση, όχι μόνο δεν είναι πολυτέλεια, αλλά είναι και ανάγκη επιτακτική.
Στη σημερινή κατάσταση, και με την καινούργια πανδημία, οι οροθετικοί ξεχάστηκαν, όμως εσείς συνεχίστε τον αγώνα και ξεχάστε την αγωνία. Να πιστεύετε ότι είστε σημαντικοί, ότι δε θα περιπέσετε στο περιθώριο.
Άκου, όμως, φίλε μου, στα πρώτα κιόλας φτερουγίσματα που θα κάνεις στην προσπάθεια σου να αποκολληθείς από τα κοκαλωμένα πόδια του παλιού σου εαυτού θα καταλάβεις την δυναμική που απλώνεται πάνω από τον κόσμο, πάνω από την ανθρωπότητα, όταν τα χέρια ενωθούν, όταν τα όνειρα απελευθερωθούν, όταν η πίστη σε ένα διαφορετικό, καλύτερο μέλλον πάρει μορφή, σταματήσει να είναι απλώς μια νεανική τρέλα, μια παρόρμηση ή οτιδήποτε πρόσκαιρο, μια εκρηκτική ώση της στιγμής.
Ακόμα και η παραμικρή ιδέα που μπορεί να μας έρθει στο μυαλό δεν είναι δική μας, αλλά το αποτέλεσμα πολλών διαδοχικών συμβάντων, που προκάλεσε η ενέργεια που μας παραχωρεί η ζωή για να μας φτάσει στο σημείο να γεννηθεί αυτή η ιδέα.
Ποιήματα που γράφτηκαν για την πρώτη αγάπη! Για την πρώτη ώριμη αγάπη κάθε νέου αγοριού, που τον έκανε να κλάψει…
Συγχαρητήρια στους διακριθέντες του διαγωνισμού!
“Καταπληκτικό βιβλίο, πολύ δυνατό. Ίσως και η καλύτερη απεικόνιση μανιοκατάθλιψης που έχω δει μέχρι σήμερα.” -Ζωή Τσούρα, Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών
«Νιώθω εγωίστρια… Σαν μαμά που το παιδί της φεύγει από το πατρικό σπίτι στα δεκαοχτώ για σπουδές και δεν θέλει να το αποχωριστεί». Και μου απάντησε: «Δεν το αποχωρίζεσαι. Αυτό το ρήμα προκαλεί μια αρνητική και βαριά αίσθηση. Το αφήνεις να ταξιδέψει. Και δεν υπάρχει τίποτα βαρύ ή ψυχοφθόρο σε αυτό».